Schizofrenia jest chorobą psychiczną, która charakteryzuje się dużą zmiennością i niestabilnością. Raz bywa, że objawy się nasilają, a raz, że słabną. Schizofrenia swoją nazwę zawdzięcza słowom rozszczepić umysł i tak też można ją pokrótce scharakteryzować.
Jest to takie rozszczepienie umysłu, które powoduje, że chory posiada duże różnice między myśleniem, , zachowaniem a emocjami. Odbiera rzeczywistość w sposób nieadekwatny do faktycznego stanu. Jest to choroba niezwykle trudna i przykra, zarówno dla samego chorego, jak i dla osób z jego najbliższego otoczenia. Rodzajów schizofrenii jest kilka. Są one scharakteryzowane i opisane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), jako jednostki chorobowe. Te zaburzenia psychiczne postrzegane są jako różnego rodzaju psychozy, które towarzyszą w codziennym życiu. Polega to, niekiedy na doświadczaniu różnego rodzaju wizji prześladowczych. Taka osoba ma utrudniony kontakt z otoczeniem, odczuwa lęk nieuzasadniony prawdziwą rzeczywistością, bywa nerwowa, ma kłopoty z zasypianiem i niekiedy doprowadza to do stanów depresyjnych. Diagnozowanie schizofrenii opiera się na zebraniu wywiadu od rodziny lub od samego chorego. Objawy schizofrenii dają do zrozumienia, że mamy z chorobą psychiczną. Czasami choroba pojawia się nagle, czasem bywa tak, że rozwija się dłużej sygnalizując, że zaczyna dziać się coś niepokojącego z postrzeganiem przez chorego zastanej rzeczywistości. Psychozy dotkliwie dezorganizują życie osoby chorej. Zaburzają rzeczywisty obraz. Schizofrenia wymaga leczenia, odpowiedniej terapii połączonej z zastosowaniem farmakologii. Potrzebne jest także wsparcie osób najbliższych chorej, aby spotęgować skuteczność terapii. Przede wszystkim taka osoba nie powinna być ze swoją chorobą sama, gdyż niestety może stanowić dla siebie lub otoczenia zagrożenie. Ponieważ, chorobie towarzyszą różnego rodzaju omamy wzrokowe lub słuchowe, urojenia oraz manie prześladowcze, może on podejmować zachowania będące całkiem niezrozumiałe z logicznego punktu widzenia. Schizofrenia dotyka osób o różnej płci, pochodzeniu, bez względu na wiek, kolor skóry czy warstwę społeczną. Przerwanie terapii lub leczenia farmakologicznego może zaostrzyć występowanie objawów. Dlatego, należy pamiętać, by chory systematycznie przyjmował dawkę leków i był pod stałą kontrolą specjalisty. Niekiedy, odbiór społeczny tej choroby jest troszkę przesadzony, ponieważ paraliż i strach przed chorymi są raczej nieuzasadnione. To skomplikowana i ciężka choroba, ale można zatrzymać jej objawy i je kontrolować.
