Każdy okres naszego rozwoju stanowi posiadanie nowych umiejętności, budzi naszą ciekawość i fascynację. Poza starością. Ten okres budzi najmniejszy optymizm. I nie ma w tym nic dziwnego.
Nie bez powodu się mówi, iż jest to najmniej udany czas w naszym życiu. Moment pojawienia się starości często zbyt ogólnie i błędnie był postrzegany z momentem przejścia na emeryturę. Są, bowiem zawody, których przedstawiciele są dość młodymi emerytami. Wtedy, ta definicja jest niemożliwa do zastosowania. Niektóry, więc uznają, iż jest to okres po sześćdziesiątym roku życia. Dlaczego starość jest taka przykra? Dlatego, że wtedy zaczynają się objawiać niedomagania fizyczno – psychiczne. Przede wszystkim, świadomość, iż jest to ostatni okres rozwoju w życiu ludzkim, po nim nastąpić może już tylko śmierć, nie jest pocieszająca. Ponadto, osamotnienie związane z dorastaniem dzieci i opuszczaniem przez nie domu rodzinnego, staje się coraz bardziej dokuczliwe. Człowiek odczuwa swoistą bezużyteczność, iż nie będąc już produkcyjną jednostką społeczną, nic ciekawego do społeczeństwa nie wniesie. Przy takim dekadenckim nastroju psychicznym, pojawiają się też często niedomagania fizyczne. To może być spadek siły, spadek aktywności fizycznej, pogorszenie się zdolności koncentracji, słabszy wzrok lub słuch i choroby związane ze starością. Ponieważ, obecnie społeczeństwo się starzeje, między innymi, ze względu na wydłużenie linii życia, medycyna i inne sfery życia, wychodzą naprzeciw, by starsze osoby czuły się w społeczeństwie dobrze i by żyły jak najdłużej w zdrowiu. Geriatria, dział medycyny zajmujący się chorobami będącymi wynikiem starości działa dość prężnie. Gerontologia, natomiast to nauka badająca zagadnienia procesu starzenia się. Aktywizacja ludzi starych w społeczeństwie jest dzisiaj także obecna. Tak, więc emeryci mogą nadal się rozwijać, być wśród ludzi i poszerzać swoje zainteresowania. Wszystko, dzięki istnieniu Uniwersytetu Trzeciego Wieku lub klubów seniora. Seniorzy mogą dzięki temu czuć potrzebę bycia w społeczeństwie. Pamiętajmy, że jeśli byliśmy całe życie aktywni i otwarci, to starość też taką sobie zapewnimy. W miarę możliwości zdrowotnych będziemy prowadzili taki sam styl życia. I to jest na pewno lepszy sposób, niż bierne czekanie na nadejście śmierci. Psychologia zakłada, że podejście do własnej starości może być różnorodne. Człowiek analizując życie, może odczuwać satysfakcję, iż przeżył je w sposób szczęśliwy i zadowalający. Może też być tak, iż człowiek przeżywa rozpacz, ponieważ nie odczuwa zadowolenia z przeżytych wcześniej lat.
