Zespół Aspergera jest typem zaburzenia należącym do spectrum autyzmu. Nie jest uznawane za chorobę, ale za zaburzenie. Osoby z zespołem Aspergera ze względu na swoją dysfunkcję żyją w społeczeństwie, ale jakby na jego obrzeżach. Dzieje się tak dlatego, iż mimo, że ich zdolności poznawcze są na wysokim poziomie, społecznie są niedołężni.
Bywa, że są to jednostki niezwykle wyspecjalizowane, wybitne w danej dziedzinie, wykształcone i inteligentne, ale ich funkcjonowanie społeczne dyskwalifikuje ich z pełnienia danych ról społecznych. Dlatego, terapia takich osób ma ich włączać w relacje międzyludzkie, uczyć właściwej komunikacji. Ponieważ, osoby te mają dobrze rozwinięte zdolności mowy, mogą porozumiewać się z otoczeniem. Należy jednak nauczyć je, jak powinny wyglądać właściwe sposoby komunikacji. Aspergerowcy są osobami o słabym stopniu elastyczności i dopasowania się. Są nerwowi w przypadku jakikolwiek zmian. Przykładowo, zwykła sytuacja szkolna, gdy nauczyciel na prośbę klasy odwołuje zapowiedzianą klasówkę, klasa odczuwa ulgę ale nie uczeń z zespołem Aspergera. Dla niego jest to sytuacja, która zburzyła porządek, który był wcześniej zaplanowany. Po prostu taka osoba żyje według określonego schematu. Ponadto, charakterystyczne dla tego zaburzenia są obsesyjne zainteresowania daną dziedziną. Bywa, że osoby z Zespołem Aspergera wiedzą wszystko na temat określonego fragmentu rzeczywistości. Potrafią opowiadać godzinami o swoich zainteresowaniach. Niestety, często bywa, że są to osoby agresywne, które nie kontrolują swojej agresji. Dlatego, są negatywnie odbierane, bo budzą strach, szczególnie jeśli, chodzi o dzieci w wieku przedszkolnym lub zkolnym. Często towarzyszą temu zaburzeniu dziwactwa żywieniowe, czyli jedzenie wciąż tego samego – bardzo ograniczony jadłospis. Ponadto, osoby z zespołem Aspergera mają trudność z okazywaniem uczuć oraz nie posiadają empatii. Dlatego, tak trudno nawiązać im stałe znajomości czy przyjaźnie. Zespół Aspergera to zaburzenie, które pozostaje na całe życie. Warto, pamiętać jednak, że wczesne rozpoznanie i włączenie odpowiedniej terapii mogą przynieść zadowalające efekty i przygotować osobę z tym zaburzeniem do sprawnego funkcjonowania. Terapia polega na jak największym stopniu uspołecznienia takiej osoby, wyuczenia postaw pozytywnych i umiejętności właściwego komunikowania się w społeczeństwie. Problem tkwi też w społeczeństwie, które wciąż niewiele wie na temat zespołu Aspergera i izoluje takie osoby na margines traktując jak zagrożenie.
